دومین گروه مطالعات، اثر موسیقی را بر بیوشیمی و هورمون‌های بدن نشان می‌دهد. پژوهشگرانی همچون ریدر8، فلود9، کیرک پاتریک10، به مطالعه تأثیر موسیقی همراه با آرام سازی، روی کاهش هورمون استرس پرداختند. هانسر11 (1985) تأثیر موسیقی روی هورمون‌ها و کاهش درد و تنش‌های بدنی و در نهایت، آرامش روانی را مطالعه نمود(زاده محمدی، 1381). سومین گروه مطالعات، اثر موسیقی را بر واکنش‌های عضلانی و حرکتی نشان دادند. پژوهشگرانی چون آلرون و سیلور12 (1963)، دای نو (1977)، هولد زورت (1974)، آبلر13 (1980)، اسکارتلی14 (1966) و سیرز15 (1966)، تأثیر موسیقی را بر افزایش واکنش‌های حرکتی و عضلانی از جمله خمیدگی، کشیدگی، انعطاف، چرخش‌ها و الگوهای دورانی اندام، تغییر الگوهای اندام، کنترل‌های حرکتی و هماهنگی حرکتی را نشان دادند(زاده محمدی، 1381). چهارمین گروه مطالعات به بررسی اثرات جامعه‌شناختی موسیقی پرداختند. گاستن(1968) موسیقی را جزء رفتارهای ضروری و ذاتی انسان دانسته و آن را نیازی زیباشناختی می‌داند. لاتوم (1981) و سیرز (1968) نیز معتقدند، از آنجا که موسیقی باعث ارتباط کلامی و غیرکلامی، ابزاری برای بیان خود و احساس خودارزشمندی است، فرد را به سمت ارتباط با دیگران کشانده، انگیزش‌هایی را که باعث پیوستن به گروه می‌گردد، فراهم می‌کند(پترز، 1380).

                                                                                                                      (برگرفته از مجله الکترونیکی هوم )

¤ نویسنده: مهربان

پیام های دیگران