گدایان بهر روزی طفل خود را کور می خواهند

                                     طبیبان  جملگی   خلق   را  رنجور  می خواهند

                                     تمام  مرده شویان  راضین  بر مر گ  انسان ها

                                 بنازم مطربان را جملگی خلق را مسرور می خواهند

دلم از آدمای این روزگار شکسته ، با خودمون چه کردیم؟

ما آدما فراموش کردیم که چرا زندگی می کنیم و چرا به این دنیا اومدیم ، خوب می دونیم اما فراموش کردیم که ما به ابن دنیا اومدیم که هر روز بهتر ازروز قبلمون بشیم و هر روز به کمال و انسانیت بیشتر نزدیک بشیم. زمانی که خدا مارو آفرید به خودش احسنت گفت ! اما حالا چی شدیم ؟

دلم شکسته از آدمای که انسان ها ی  دورو برشون رو فقط بخاطر نفع شخصی  و تا زمانی که می تونن سودی بهشون برسونن می خوان، دوستی واقعی خیلی کم شده !

و چقدر هم خوب یاد گرفتیم که واسه ی این دور شدنها از انسانیت ، مشغله ی زندگی رو بهانه کنیم .آیا واقعا همین طوره؟؟؟

کودکی که تازه دیده باز می کند

یک جوانه است

گونه های خوشتر از شکوفه اش

چلچراغ تابناک خانه است

خنده اش بهار پرترانه است

چون میان گاهواره ناز می کند...

ای نسیم رهگذر به ما بگو

این جوانه های باغ زندگی ،

این شکوفه های عشق،

از سموم وحشی کدام شوره زار

رفته رفته خار می شوند؟

این کبوتران برج دوستی

از غبار جادوی کدام کهکشان

گرگ های هار می شوند؟    

 فریدون مشیری

¤ نویسنده: مهربان

پیام های دیگران