درد ، شکافتن پوستی است که ادراک شما را در خود پیچیده باشد و مستور بدارد .

هم بدان سان که بر دامن مهربان خاک ،تا هسته ای پوست نشکافد و مغز به گرمای آفتاب ننماید ، هرگز جوانه ای نروید و گیاهی تازه سر از خاک بر نکند ، با شما نیز طبیعت درد چنین است .

وشما چگونه توانید که قلب خود به ادراک این همه اعجاز مستمر تشنه دارید ؟ که درد را خود شگفتی و شکوه ،کم از شادمانی نباشد .

گذر فصل های احساس را بر دل خود پذیرا شوید،همچنانکه توالی فصول را بر مزارعتان .

انبو رنج بیشتر آن ا ست که خود بر گزیده اید.

تلخی شربت عشق است که حکیمی در بیکران درون ، به علاج روحتان تجویز کرده باشد.

داروی طبیب خویش به اعتماد برگیرید و به آرام نوش کنید.

که دست هایشان گرچه سخت و سنگین ،اما به عطوفت ونازکای دست او هدایت شوند که به دیدار درنیاید .

و پیاله اش گرچه لبهاتان بسوزد ، سرشته از گلی است که دست نوازش کوزه ساز به اشک مقدس ا و رطوبت داده باشد.           (گزیده ای از کتاب دیوانه و پیامبر)

¤ نویسنده: مهربان

پیام های دیگران